Szpital

Co trzeba zrobić, aby było lepiej w 20 punktach.

1. Nie ma możliwości przeniesienia wprost do Polski rozwiązań istniejących w systemach ochrony zdrowia w innych krajach, takich jak na przykład Holandia. Polska nie jest w stanie zapewnić finansowania świadczeń zdrowotnych, na takim poziomie jaki istnieje w krajach Europy Zachodniej.
2. Zmiany w systemie nie mogą dotyczyć jednego obszaru ochrony zdrowia. Nie można przeprowadzić reformy ograniczonej tylko do szpitali powiatowych pomijając inne jednostki opieki stacjonarnej i ambulatoryjnej.
3. Nie stać nas na opiekę zdrowotną, która będzie satysfakcjonowała wszystkie strony: pacjenta, pracowników ochrony zdrowia i płatnika. Jednak żeby system był wydolny musi dysponować odpowiednią ilością wykształconego personelu, który jest właściwie wynagradzany. Bez tego system nigdy nie będzie prawidłowo funkcjonował.
4. Zmiany w Ochronie Zdrowia muszą uwzględniać możliwości finansowe systemu ubezpieczenia zdrowotnego. Ilość jednostek ochrony zdrowia musi wynikać z realnych kosztów ich funkcjonowania i wysokości funduszu przeznaczonego na opiekę zdrowotną. Jednym słowem stać nas na tyle szpitali na ile mamy pieniędzy.
5. Udział w finansowaniu ochrony zdrowia musi być podobny dla wszystkich grup społecznych. Nie może być tak, aby jedne grupy płaciły bardzo niskie składki, a inne bardzo wysokie. Wysokość składki powinna być porównywalna dla wszystkich grup społecznych.
6. Należy wprowadzić na stałe lub okresowo dodatkową odpłatność przy korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych. Będzie to miało nie tylko znaczenie finansowe dla jednostek ochrony zdrowia, ale również będzie wpływało na zachowania prozdrowotne. Pacjenci powinni bardziej dbać o swoje zdrowie wiedząc, że wizyta u lekarza jest związana z dodatkową opłatą.
7. Organizacja systemu ochrony zdrowia nie może być kreowana i sterowana centralnie na całą Polskę. Nie może być również kreowana w poszczególnych gminach czy powiatach. Region województwa wydaje się najodpowiedniejszym obszarem, na którym organizacja opieki zdrowotnej mogłaby być prowadzona przez jednego właściciela lub koordynatora.
8. Ilość jednostek ochrony zdrowia musi być ustalona w oparciu o dane dotyczące potrzeb zdrowotnych, wykonywanych świadczeń, z uwzględnieniem stanu obecnej infrastruktury i możliwości finansowych systemu. Nie można ustalać lokalizacji jednostek ochrony zdrowia w oparciu o względy polityczne.
9. Każde województwo musi mieć zapewniony fundusz przeznaczony na rozwój, modernizację, remonty i zakupy sprzętowe dla jednostek ochrony zdrowia na danym terenie. Fundusz ten nie powinien być związany z funduszem ubezpieczeń zdrowotnych, a kryteria rozdziału środków powinny być jasne, proste i przejrzyste. Wojewódzki koordynator powinien dbać o równomierny rozwój wszystkich jednostek ochrony zdrowia w województwie.
10. Należy całkowicie oddzielić prywatną (finansowaną przez pacjenta) i publiczną (finansowaną ze składek zdrowotnych) ochronę zdrowia. Dopóki pracownicy publicznej ochrony zdrowia będą pracować w prywatnym sektorze, publiczna ochrona zdrowia nigdy nie będzie funkcjonować prawidłowo. Konflikt interesów w takiej sytuacji prowadzi do tego, że coraz gorzej działa publiczna ochrona zdrowia, a tym samym coraz lepiej funkcjonuje sektor prywatny.
11. Wynagrodzenia wszystkich pracowników w ochronie zdrowia muszą być atrakcyjne, stałe i równe we wszystkich grupach pracowniczych. Wysokość wynagrodzeń powinna być ustalona w wielostronnym porozumieniu pomiędzy samorządami zawodowymi, władzami lokalnymi, zawiązkami zawodowymi, przedstawicielami płatnika i powinna być waloryzowana, co pewien stały określony okres.
12. Należy ujednolicić sposób zatrudniania personelu w publicznej ochronie zdrowia do zatrudnienia tylko na umowach o pracę. Zapewni to pracownikom czas pracy zgodny z kodeksem pracy, a także zwiąże pracowników ochrony zdrowia z jednym miejscem pracy, co będzie miało dobry wpływ zarówno na rozwój pracowników jak i ich miejsca pracy.
13. Wycena świadczeń medycznych musi odzwierciedlać realne koszty ich wykonywania ze szczególnym uwzględnieniem wynagrodzeń pracowników. Wycena świadczeń medycznych musi mieć zapewnioną stałą okresową waloryzację. Agencja Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji jak pokazał ostatni okres 10-15 lat nie jest w stanie zapewnić prawidłowej wyceny świadczeń zdrowotnych.
14. Finansowanie jednostek ochrony zdrowia musi uwzględniać to, czego oczekuje płatnik. Jeśli płatnik oczekuje utrzymania gotowości do udzielania świadczeń to taka gotowość musi być wyceniona i finansowana. Jeśli nie oczekuje utrzymania gotowości finansowanie może ograniczyć się do wykonanych świadczeń. Niedopuszczalne jest ryczałtowe finansowanie na przykład podstawowej opieki zdrowotnej bez jakiejkolwiek weryfikacji wykonanych świadczeń. Prowadzi to do przesunięcia diagnozowania i leczenia pacjentów do opieki szpitalnej i specjalistycznej powodując nadmierne obciążenie ich pracą.
15. Kształcenie personelu medycznego powinno być szeroko otwarte dla wszystkich, którzy chcę pracować w ochronie zdrowia. Możliwość robienia specjalizacji powinna być maksymalnie ułatwiona i powszechnie dostępna. Wynagrodzenia w ochronie zdrowia powinny być jednym z najważniejszych elementów wpływających na zainteresowanie pracą w sektorze ochrony zdrowia zarówno dla personelu pielęgniarskiego, ratowniczego, lekarzy czy opiekunów medycznych.
16. Kształcenie personelu medycznego nie powinno ograniczać się jedynie do wiedzy medycznej. Charakter pracy w ochronie zdrowia wymaga wielu innych, równie ważnych cech w tym umiejętności rozmowy z pacjentem, empatii i pozyskania zaufania chorego. Niezmiernie ważne byłoby przy staraniu się o pracę w publicznej ochronie zdrowia posiadanie referencji od poprzedniego pracodawcy.
17. System powinien zapewniać równomierne rozlokowanie personelu w jednostkach ochrony zdrowia szczególnie, jeśli chodzi o nowy personel. Kształcenie młodych lekarzy, pielęgniarek i ratowników nie powinno być przywilejem, ale obowiązkiem wszystkich jednostek ochrony zdrowia. Rezydenci powinni być równomiernie rozlokowani we wszystkich jednostkach zarówno tych powiatowych jak i wojewódzkich oraz klinicznych. Szpitale powinny między sobą współpracować, a nie konkurować.
18. Podstawowa opieka zdrowotna – lekarz rodzinny powinien być fundamentem ochrony zdrowia. Przychodnie POZ powinny współpracować ze szpitalami i opieką specjalistyczną, a pacjentów kierować do specjalisty tylko w przypadkach, w których wiedza specjalistyczna jest niezbędna.
19. System opieki zdrowotnej powinien jasno określać ścieżkę pacjenta od przychodni podstawowej opieki albo pomocy doraźnej do ośrodków specjalistycznych i wysoko specjalistycznych.
20. System powinien jasno określać obowiązki każdej jednostki ochrony zdrowia zapewniając leczenie we wszystkich rodzajach zachorowań i wypadków. System powinien dodatkowo zapewniać szeroki dostęp do profilaktyki również obejmującej profilaktykę wypadków i urazów.

Andrzej Dronsejko

Dyrektor ZOZ w Oławie